In onderstaande blog schrijft Emma wat de armbanden die ik maakte voor haar betekenen.

2017 was nogal een heftig jaar voor me.

Ik ging in transitie, veranderde mijn naam en geslacht. Ik zegde mijn baan op, ging scheiden en we verkochten het huis waar we al ruim twintig jaar woonden. Het huis waar de jongste geboren werd, en waar alle kinderen opgroeiden.

Naarmate het moment dichterbij kwam, voelden we het verdriet over het naderende afscheid van alles wat ons kon herinneren aan wat we daar samen hadden meegemaakt.

Ik volgde op een afstandje mijn oudste dochter die nog een keer door alle kamers van het huis liep. Ze ging terug naar haar eigen studentenkamer en wist dat ze dit huis niet meer van binnen zou zien. Mijn hart brak. Op zolder, haar oude kamer, stonden we beiden te huilen.

Er was ook veel werk te doen, die laatste dagen. Tjonge wat een werk voor alle kamers écht leeg zijn.

Eén van die klussen was de oude bank slopen en naar de stort brengen. Deze bank, die al door zijn poten was gezakt, deed nog dienst als televisiebank in onze verbouwde garage. Daar had ik bijvoorbeeld met alle kinderen LOST gekeken. Dat was de tijd dat je nog één keer per week voor de TV ging zitten om een serie te volgen.

Die bank staat voor de mooie momenten dat we samen lachten en huilden. Hij moest helemaal in stukken om in de auto te passen. Het leer sneed ik er af, want ik wist dat Chantal dat gebruikte voor de sieraden die ze maakte.

Uiteindelijk was het laatste afscheid minder heftig dan dat moment, op de zolderkamer, met mijn dochter.

Een paar maanden later vroeg ik aan Chantal om een armband voor me te maken. Ze had me, als dank voor het leer, al een mooie geschonken met een carneool als steen. Links draag ik goud, mijn zonne-arm. Daar paste de carneool goed bij. Rechts was ik zilver gaan dragen, mijn maan-arm. Daar wilde ik een passende armband bij.

Ze maakte er een met een maansteen . . . en . . . met het leer van onze oude bank.

Ik draag nu het leer waar ik met al mijn kinderen tegelijk, samen op zat, en mooie momenten deelde. De eerste keer dat ik hem droeg en mijn dochter hem zag, wist ze het gelijk: dat is van onze bank! Ze zijn nu allemaal het huis uit; onze thuisbasis is weg, maar ik draag mijn kinderen bij me.